اینم یه شعر زیبا به مناسبت شهادت امام موسی کاظم (ع)

برای خواندن شعر به 

                                         

                                                    ادامه مطلب... 

                                                            بیا.

نظر؟؟؟؟ 

                             

یوسفِ زندانی

ای بنای حرم عدل و امان را بانی

وی ز رخسار تو آفاقْ همه نورانی

که گمان داشت که با آن همه تشریف و جلال

یوسف فاطمه یک عمر شود زندانی؟

از فشار غم و اندوه به تنگ آمده بود

روح قدسّی تو در کالبد انسانی

دست­پرورده رسوایی و غفلت می­خواست

در سرت پرورد اندیشه نافرمانی

یافت چون خلوت زندان تو را غرق سکوت

غرق حیرت شد از آن معجزه سبحانی

غافل از آن که به تأیید خدا عزوجل

بنده خالص و مخلص نشود عصیانی

حبس و تبعید به فتوای تو محبوب­تر است

که اجابت نکنی دعوت مشتی جانی

بر در قاضی حاجات مناجات­کنان

عرض حاجت بکن ای سجده تو طولانی

کاظمین تو ندیدم من و شب تا به سحر

منم و دست و گریبان و غم پنهانی

گرچه دوریم، به یاد تو سخن می­گوییم

«بُعد منزل نُبوَد در سفر روحانی»

غفورزاده کاشانی

زندانی عشق

زندانیان عشق چو شب را سحر کنند

از سوز شمع و اشک روانش خبر کنند

مانند غنچه سر به گریبان درآورند

شور و نوای بلبل شوریده سر کنند

چون سر به خشت یا که به زانوی غم نهند

یکباره سر ز کنگرة عرش بر کنند

با آن شکسته­حالی و بی­بال و بی­پری

تا آشیان قدس به خوبی سفر کنند

چون رهسپر شوند به سینای طور عشق

از شوق، سینه را سپر هر خطر کنند

آنان کزین معامله هستند بی­خبر

بر گو که تا به محبس هارون نظر کنند؛

تا بنگرند گنج حقیقت به کنج غم

آن لعل خشک را به دُرِ اشک تر کنند

برپا کنند حلقة ماتم به یاد او

تا عرش و فرش را همه زیر و زبر کنند

کمپانی

ارواحنافداک!

کروبیان ز غصه گریبان زدند چاک

لاهوتیان ز سینه زدند آه سوزناک

روحانیان به ماتم او جمله نوحه­گر

یا مهجه­الحقیقه، ارواحنافداک

از دود آه و ناله بُوَد تیره ماه و مهر

وز داغِ باغِ لاله سمک سوخت تا سماک

شور نُشور سرزده زین خاکدان دون

چون شد روان به عالم قدس آن روان­پاک

نزدیک شد که خرمن هستی رود به باد

آن دم که رفت حاصل دوران به زیر خاک

کمپانی